Pogoda taka, że tylko wyć, choć wiatr już wyje, tak że z domu nie sposób wyjść.
Co z tym zrobić? Zjeść coś dobrego! Coś co zadziała na ciało, wygląd, na ducha....
Zjedzmy sobie guacamole!
Przyznam, że pierwsze moje spotkanie z tym daniem było kompletną porażką i na długo zniechęciło mnie do sięgania po awokado. Zamiast harmonijnej w smaku pasty dostałam jasnozieloną maź z kleksem śmietany. Mdłą i nudną.
Nowe światło na ten cud kulinarny rzucili mi dopiero Nigella i Pascal. Od tej pory kocham ten genialny antydepresant miłością czystą.
Do idealnego guacamole potrzebujemy 2-3 dojrzałe awokado, idealne są jędrne i zielone, ale już miękkie. Muszą być miękkie, ale nie mogą być zbyt dojrzałe, bo będą mdłe i bure a nie intensywnie zielone w środku.
Awokado wydrążamy łyżeczką i przekładamy do miseczki. Szybciutko polewamy sokiem z połowy (lub całej, zależy od ilości soku) limonki, żeby nie ściemniało. I rozgniatamy widelcem. Broń Boże nie miksujemy!!! Mają być wyczuwalne kawałeczki miąższu! Dodajemy posiekaną dymkę, czosnek (3-4 ząbki), pomidora (bez skórki i pestek) i absolutnie niezbędną świeżą kolendrę, tak ze 2 garści. Doprawiamy solą, chilli, pieprzem, jak trzeba dodajemy więcej limonkowego soku.
Idealnie byłoby przykryć folią spożywczą i schować w lodówce na godzinę, żeby smaki się przegryzły, ale kto to wytrzyma.
Zajadamy z nacosami, grzankami, lub bez.
Uwielbiam kolendrę, nie tylko w połączeniu z awokado. Zupełnie nie rozumiem, czemu nie można jej kupić na pęczki w każdym zieleniaku, jak pietruszki. Latem sieję sobie na balkonie, poza sezonem poluję na tę doniczkową.
Skoro już mamy kolendrę i limonkę, a w lodówce na pewno znajdziemy trochę marchewek, po zimnej przystawce proponuję miseczkę ciepłej zupy marchewkowej.
Równie prosta, równie szybka w przygotowaniu jak guacamole.
Kilka marchewek, kawałek selera, albo pietruszkę kroimy na kawałki i dusimy z łyżką masła i odrobiną wody. Podduszone zalewamy bulionem warzywnym i gotujemy do miękkości. Miksujemy i doprawiamy sekretną mieszanką: zmielonymi w proporcjach 1:1 kminkiem i nasionkami kolendry. Dodajemy sporo, dwie pełne łyżeczki. Doprawiamy solą, pieprzem, sokiem z limonki. Podajemy z groszkiem ptysiowym i posiekaną zieloną kolendrą.
Na drugie były placki ziemniaczane, ale tego już nie trzeba objaśniać:) Chociaż po obejrzeniu kolejnych "Kuchennych rewolucji" mam wątpliwości. Okazuje się, że i placki ziemniaczane można spaprać.... No ale o plackach to może jednak innym razem. Brak materiału foto:)
